نشانههاى قیامت خدا را! خدا را! بندگان خدا بترسید که دنیا شما را به راهى مىراند که به قیامت رساند شما و یامتبسته یک ریسمانید. و از هم جدا نمىمانید گویى قیامتبا نشانههایش پدیدار است، و علامتهاى آن آشکار، و شما را به صراط خود نگاهداشته - و خواستار -، با زلزلههایش سررسیده و سنگینى آن - بر شما - بار. و دنیا رشته پیوند با مردم خود گسلانده، و آنان را از دامن خودبرون رانده. گویى روزى بود و به آخر کشید، یا ماهى و به سر رسید. تازه آن کهنه و فربه آن نزار، در موقعى سخت تنگ و کارهایى بزرگ و درهم - و برونشو دشوار ; و آتشى که سوزش آن سخت و توان فرسا - ست و بانگ آن بلند و رسا - ست. شعله آن رخشان است، آوازش خروشان است، زبانه آن درخشان است، خاموشى آن نامنتظر است، و فروزینه آن آن شعلهور، بیم آن ترساننده، و قرارگاه آن به جایى راه نبردنده، پیرامونش تار و دیگهایش گرم و بى بار، کارهایش سخت و دشوار «و آنان که پرهیز کردند و از پروردگار خود ترسیدند گروه گروه به بهشت رانده مىشوند.» نه ترس عذاب دارند و نه بیم عقاب، از آتش دور، در خانه امن آسوده و آرام، و از جاى باش و آسودن در آن خشنود و به کام. آنان که در دنیا کارهاشان پاک بود و دیدهاشان گریان و نمناک، شب آنان دردنیا روز بود با فروتنى کردن و آمرزش طلبیدن، و روزشان شب با تنهایى گزیدن و از مردم بریدن. پس خدا بهشت را بازگشتگاه آنان ساخت و پاداش ایشان را نیکو پرداخت; و آنان در خور آن ثواب بودند و بدان سزاوار، با ملکى همیشگى و نعمتى پایدار.
نهج البلاغه
دکتر سید جعفر شهیدى
