اشعار زیبای بهار و عید نوروز (3)

اشعار زیبا درباره عید نوروز

مبارکتر شب و خرمترین روز
به استقبالم آمد بخت پیروز

دهلزن گو دو نوبت زن بشارت
که دوشم قدر بود امروز نوروز

مهست این یا ملک یا آدمیزاد
پری یا آفتاب عالم افروز

ندانستی که ضدان در کمینند
نکو کردی علی رغم بدآموز

مرا با دوست ای دشمن وصالست
تو را گر دل نخواهد دیده بردوز

شبان دانم که از درد جدایی
نیاسودم ز فریاد جهان سوز

گر آن شب‌های باوحشت نمی‌بود
نمی‌دانست سعدی قدر این روز
سعدی

اشعار زیبای بهار و عید نوروز

سپیـــــده‌دم، نسیمی روح پــــــــــرور
وزیــــــد و کـــــــــرد گیتی را معنبـــــــر

تـــو پنــــــداری زفـــــروردین و خــرداد
بـــــــه باغ و راغ، بُــــــد پیغـــــــام‌آور

به رخسار و به تن، مشاطه کــــردار
عـروســـان چمـــن را بست زیــور

گرفت از پای، بندِ سرو و شمشاد
سترد از چهره، گرد بید و عرعر

ز گــــوهر ریزی ابر بهـــــــــار
بسیط خـــــاک شـــد پر لؤلؤ تــــر

مبـــــــارکبـاد گـــــویان، درفکندنـد
درختـــان را بــــه تارک، سبـــــــز چــــادر

نمــــــاند انـــدر چمن یک شــاخ کـــــان را
نپـــــــوشاندنـــد رنگین حُلــــــــه در بـــــر

زبس بشکفت گــــوناگـــــون شکوفــــــه
هــــوا گردیـــــد مشکیــــــن و معطـــــــر

بسی شـــــد، بر فــــراز شاخســـــاران
زمــــــرّد، همســـــــر یاقوتِ احمـــــــر

به تن پوشید، گــل استبرق ســـــــرخ
بــــه بر بنهـــاد نـــــــرگس، افســـر زر

بهـــــاری‌لعبتان، آراستـــــــــه چهـــر
بــــــه کـــردار پریــــــــرویان کشمــــر

چمن، با سوسن و ریحــــان منقش
زمین، چون صحف انگلیون مصـــور

 در اوج آسمان، خـورشید رخشان
گهی پیــــدا و دیگــر گه مضمّــــر

  فلک، از پست‌راییهــــا مبــــرا
   جهـــــان زآلوده ‌کاریها مطهر  
پروین اعتصامی

شعر تبریک عید نوروز

رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید

صفیــر مرغ برآمــــد، بط شـــــراب کجاست
فغان فتـــاد بـــه بلبل، نقاب گــل که کشید

ز میــوه‌هــــای بهشتی چــــه ذوق دریابــــــد
 هـر آن که سیب زنخــدان شاهــدی نگـــزید

مکن ز غصــه شکــایت که در طریق طلب
  به راحتی نرسید آن که زحمتی نکشید

ز روی ساقی مهوش گلی بچین امروز
که گرد عارض بستان خط بنفشه دمید

 چنان کرشمـــه‌ی ساقی دلم زدست ببرد
که با کسی دگرم نیست برگ گفت و شنید

من این مرقع رنگین چــو گل بخواهم سوخت
کــه پیر باده‌فـــــروشش به جرعه ای نخرید

   بهــــار می‌گــــذرد دادگستـــــــرا دریــــــاب
    که رفت موسم و حافظ هنوز می نچشید

حافظ