گردنه صراط در آخرت را چگونه بگذرانیم؟
در مسیر زندگی، یکی از کارهایی که اجر و پاداش فراوانی دارد، خدمت و رسیدگی به بیماران است. چرا که خداوندِ مهربانتر از مادر، به بیماران توجه خاصی داشته و ایام بیماری بندگان مومنش را به صورت ویژه حساب می‌کند. تحمل درد و بیماری آنان را عبادت به حساب آورده و چندین برابر به آنان پاداش می‌دهد. امام باقر علیه السلام فرمودند:
مومن زرنگ و باهوش است. به گزارش ایران ناز انسان زرنگ از هر موقعیتی بیشترین استفاده را از آنِ خود می‌نماید. از تهدیدها فرصت می‌سازد. از ناخوشی‌ها و نامرادی‌ها نه تنها شکایت نمی‌کند بلکه با نگاهی خوشبینانه و دلی دریایی و قلبی شاکر، ضمن طی کردن مسیر خروج از مشکلات، بیش از اینکه خارهای پیشِ پا را ببیند گل‌های زیبا و معطر را دیده و تا آنجا که بتواند از آنها می‌چیند.
تب یک شب با عبادت یک سال و تب و درد یک شب با عبادت شصت سال و در سه شب با عبادت هفتاد سال برابری می‌کند. [1]
آری بیماری را عبادت و بیماران را عابدان شب زنده دار، محسوب می‌نماید. و اینگونه، هر کسی هم که به این عابدان خدمت کند، در درگاه خداوند متعال عزیز و محترم شمرده شده و مورد عنایات خاص پروردگار عالم قرار می‌گیرد.
برای خدمت به بیماران نیز، عرصه‌های مختلفی وجود دارد که در بین آنها، پرستاری و رسیدگی به بیمار، ارزش و اهمیت فراوانی دارد.
پرستاری از بیماران آنقدر اهمیت دارد که پیامبر خدا صلىالله علیه وآله وسلّم فرمودند :
هر کس یک شبانه روز بیمارى را پرستارى کند ، خداوند ، او را همراه با ابراهیم خلیل ، برمى انگیزد و به سان برقى پُر درخشش ، از صراط مىگذرد . [2]
آری پرستاری از مریض، وسیله ای مطمئن برای عبور از پل صراط بوده و اینچنین، هرکس که دغدغه عبور از صراط را دارد، می‌تواند از این وسیله بهره برده و راه پیش روی خود را هموار نماید.
با این بیان، معلوم می‌شود که سختیهای پرستاری از بیمار، در مقابل آنچه که انسان به دست می‌آورد، هیچ و به مثابه کاهی در مقابل کوهی است.
حال که اینگونه است باید برای این امر مقدس قدم برداشت و به یاری بیماران شتافت. مخصوصا بیمارانی که همراه نداشته و نیاز به مراقبت بیشتری دارند.
اکنون که پرستاری از بیماری، وسیله‌ای است برای عبور از گردنه صراط، هر که دل در گرو سعادت خویش دارد، می‌بایست عاشقانه برای پرستاری و مراقبت از بیماران بشتابد و کمر همت برای خدمت این عزیزان ببندد.
اما توجه به این نکته ضروری است که هرچه کاری اهمیتش بیشتر باشد به همان میزان، پرداختن به آن نیز می‌بایست بیشتر شود. در مسئله پرستاری بیماران ، هم خود این مسئله اهمیت فراوانی دارد و هم پاداشی که برای آن در نظر گرفته شده بسیار ارزشمند است. چرا که اگر کسی موفق به عبور از پل صراط نشود، قافیه را باخته و جهنم و عذاب سوزان آن را برای خود خریده است.
از این رو، می‌بایست ازسویی به این کار اهتمام بیشتری ورزید و از سوی دیگر دایره پرستاری خود را وسیعتر نمود. برای توسعه میدان خدمت نیز، راه‌های زیادی فراروی انسان قرار دارد که در این میان "وقف"، چیز دیگریست که جلوه و درخشش ویژه‌ای هم دارد.
وقف برای پرستاری از بیماران، خدمت ماندگاری است که تا قیامت می‌تواند امتداد داشته و زیر پروبال بسیاری از بیماران رنجور وتنها را بگیرد.
با وقف برای پرستاری از بیماران، می‌توان سرپناهی مطمئن برای خدمت صادقانه و بی‌منت برای تمام بیمارانی که به نوعی نیاز به پرستاری و مراقبت دارند بنا نمود.
با وقف برای پرستاری از بیماران، می‌توان از هم اکنون تا قیامت برای بیماران غریبی که در گوشه‌ی بیمارستان یا در کنج خانه‌ای نیازمند پرستاری هستند چاره‌ای اندیشید و پرستارانی مهربان برای آنان اجیر نمود تا آنان را تروخشک نموده و دردی از دردهای آنان را بکاهند.
وقف برای پرستاری از بیماران، اجر و تأثیر فراوانی دارد. چرا که یک کار است و چند نتیجه. واقف خیراندیشی که با این انگیزه وقف می‌کند از سویی از پاداش وقف بهره مند شده و نامش در زمره واقفین ثبت می‌شود و از سوی دیگر، پاداش ارزشمند پرستاری از تعداد زیادی از بیماران نصیبش شده و نامش در زمره پرستان بندگان خدا، ثبت می‌شود و از سوی دیگر، با این کار برای تعداد زیادی از افراد مستعد، ایجاد شغل و کار می‌نماید.
خدمت و پرستاری آنقدر ارزشمند است که علامه طباطبایی فرموده اند:
«من حاضرم ثواب تمامی نماز شب هایم را با یک شب پرستاری از بیمار عوض کنم»
===========================
پی نوشت:
[1]- لئالی الاخبارج1ص341
[2]- ثواب الأعمال ، صفحه 341
