آیا امام زمان (عج) ازدواج کرده است؟

 اختلاف نظرهای بسیار در باره ازدواج امام زمان (عج) وجود دارد

ازدواج امام زمان
 اختلاف نظرهای بسیار در باره ازدواج امام زمان (عج) وجود دارد که برخی حضرت مهدی موعود را دارای همسر و فرزند می دانند و عده ای دیگر آن را تکذیب می کنند.

یکی از بحث هایی که پیرامون مهدویت در میان شیعیان به و جود می آید مسئله همسر امام زمان و فرزندان امام زمان (عج) است، به راستی آیا امام زمان ازدواج کرده؟ . که احیاناً در اذهان برخی از آنها ابهاماتی وجود دارد که با جواب های ضد و نقیضی در مورد کیفیت زندگی و اولادهای آن حضرت روبه رو می شوند.ازدواج امام زمان اساساً غیبت طولانی آن حضرت از نگاه زندگانی شخصی و خصوصی وی این سؤال را بوجود میآورد که آیا در این مدّت، حضرت مهدی(علیه السلام)ازدواج کرده است یا خیر؟

برخی این سؤال را به صورت اشکال مطرح کرده و میگویند:اگر ازدواج کرده و همسر دارد، لازمهاش داشتن فرزند است، و لازمه این نیز فاش شدن اسرار و شناسایی آن حضرت است، که با حکمت و فلسفه غیبت منافات دارد.

و اگر ازدواج نکرده است، پس به سنّت رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلم) و به امر شرعی مستحب عمل نکرده است، که اینهم با مقام و شأن آن حضرت نمیسازد، زیرا وی رهبر دینی مردم است و در عمل به مستحبات همچون واجبات، باید پیشقدم باشد، و فرضِ وجود امامی که مستحب مؤکّد شرعی را ترک کند، و در واقع عمل مکروهی را انجام دهد بسیار مشکل، و جای استبعاد دارد.

خانواده حضرت مهدی
ماجرای ازدواج امام زمان
پاسخ آیت الله العظمی صافی گلپایگانی به شبهاتی درباره ازدواج حضرت حجّت(عج) معرّفی عمیق مهدویّت، ضامن سلامت و سعادت جامعه و فرد فرد انسان هاست. اعتقاد به بشارت های پیامبران گذشته و ائمّه دین(ع)، افراد باانگیزه و پرتوانی را می تواند در جامعه پرورش دهد.

باور به حضور امامی ناظر بر اعمال، از جنبه فردی، موجب پاک نگاه داشتن روح و پیراستن اعمال از زشتی ها و از جنبه اجتماعی، باعث هم دلی مؤمنان و ایستادگی در برابر ظالمان می شود.
کارکرد وسیع و عمیق آموزه های مهدوی، جذّابیت خاصّ موضوع را نشان می دهد.

به همین دلیل، قشرهای مختلف جامعه، پرسش های بسیاری در این موضوع دارند که لزوم پاسخ گویی صحیح به آنها از راهی مطمئن، بر کسی پوشیده نیست.

«پژوهشکده مهدویّت» در کتاب «مهدویّت، پرسش ها و پاسخ ها»، به برخی از این شبهات، این گونه پاسخ می دهد:

خانواده امام زمان(عج)
 

· آیا حضرت مهدی(عج) ازدواج کرده اند و همسر و فرزند دارند؟

درباره ازدواج حضرت مهدی موعود(عج) اختلاف است. بعضی از علما مانند محدّث نوری، نویسنده کتاب «نجم الثّاقب»، بر این عقیده است که آن حضرت ازدواج کرده و فرزندانی نیز دارند.

عمده دلیل این گروه آن است که ازدواج، سنّت مؤکّد اسلامی است که مورد سفارش پیامبر اکرم(ص) بوده و حضرت مهدی(عج) از هر شخصی، شایسته ترند که به سنّت پیامبر(ص) عمل کنند. 

برخی حضرت مهدی موعود را دارای همسر و فرزند می دانند و عده ای دیگر آن را تکذیب می کنند

 
در پاسخ می گوییم:
امام مهدی(عج) در حال حاضر در غیبت به سر می برند و این، یک حالت استثنایی است که ارتباط ایشان را با مردم محدود می کند. بنابراین همین عذر می تواند مانع اجرای این سنّت نبوی شود؛ زیرا به یقین، گاه به دلیل شرایطی خاص، ممکن است حکم واجبی از عهده انسان برداشته شود؛ چه رسد به مستحبّات و سنّت ها. افزون بر این، ازدواج، سنّتی نبوی است که باید در طول زندگی انجام گیرد و هیچ اشکالی ندارد که حضرت مهدی(عج) پس از ظهور، اقدام به این عمل نمایند و در این صورت، ترک کننده سنّت نبوی نیز نخواهند بود. از همین جا می توان استفاده کرد که در دعاهایی که در آنها، به حضرت و خانواده ایشان اشاره کرده، می تواند به دوران ظهور آن بزرگوار مربوط باشد؛ نه زمان غیبت!

ازدواج امام زمان
در مقابل این نظریّه، دیدگاه دیگری مطرح است که قاطعانه ازدواج حضرت را نفی می کند.
عمده دلیل ایشان هم این است که لازمه ازدواج حضرت، یا طولانی بودن عمر همسر ایشان است که دلیلی برای آن نداریم یا آنکه حضرت، پس از رحلت همسر، مجبور هستند با دیگری ازدواج کنند یا به دلیل ازدواج، باید فرزندانی داشته باشند که سرپرستی آنها موجب شناخته شدن حضرت می شود و ...

البتّه این مطالب هم، سست و بی اساس است. ممکن است حضرت در برهه ای از حیاتشان ـ
حتّی در غیبت ـ همسری اختیار کنند و آن زن از دنیا برود. در این صورت، ایشان هم به سنّت نبوی عمل کرده و هم مشکلات و پیامدهایی برای آن حضرت پیش نمی آید.

آیت الله صافی گلپایگانی در این باره می گوید:
باید متذکّر بود که جواب این پرسش، در هاله قدس غیبت امام(عج) قرار دارد و خفا بودن ایشان که یکی از نشانه ها و خصایص آن حضرت است، در این نواحی نیز اثر گذاشته است.

بنابراین به طور تحقیق و یقین نمی توان به آن پاسخ داد؛ چون احادیث و روایات اطمینان بخشی در دست نداریم یا اینکه به نظر حقیر نرسیده است و اگر در عصر ائمّه(ع) و در وقت صدور سایر روایات، این گونه پرسش ها مطرح شده باشد، شاید بعضی روّات احادیث، به حفظ و ضبط احادیث آن همّت نگماشته اند.

بعضی روایات هم که در دسترس است، با چشم پوشی از وضع سند و متون آنها، از جهت اختلاف نسخه ضعیف هستند؛ مانند روایت شیخ الطّائفه، شیخ طوسی که از مفضل بن عمر
روایت می کند که امام صادق(ع) فرمودند:

«هیچ یک از فرزندان او و دیگران، از محلّ وی اطّلاع ندارند.»

امّا «الغیبه» نعمانی این حدیث را این چنین روایت کرده است:

«... و از جایگاهش هیچ کس از دوست و بیگانه آگاهی نمی یابد.»

با وجود این اختلاف، یعنی روایت نعمانی به جای وُلده، وَلیِ است و استناد به «الغیبه» شیخ طوسی، اطمینان بخش نیست؛ بلکه نقل الغیبه نعمانی از بعضی جهات، مانند سند و لفظ حدیث، معتبرتر است.

بعضی روایات دیگر مانند خبر کمال الدّین انباری و خبر زین الدّین مازندرانی نیز قابل استناد نیست و بعضی دیگر مثل فقرات بعضی ادعیّه و زیارات نیز صراحت ندارد و قابل حمل بر عصر ظهور است و علاوه بر فرض قبول دلالت، متعرّض خصوصیات و تفضیلات نیست. فقط به طور اجمال، متزوّج بودن و فرزند داشتن آن حضرت را بیان می کنند.

خلاصه سخن آنکه، اگرچه همسر و فرزند داشتن آن حضرت محتمل است، امّا در بررسی اخبار،
به حدیث معتبری که موجب اطمینان باشد، نرسیدیم و دنبال کردن و تعقیب این موضوع هم لزومی ندارد.

بنابراین ما نه دلیلی بر ازدواج حضرت داریم و نه سندی بر ازدواج نکردن ایشان.

ضمن اینکه مبهم بودن این مسئله می تواند دارای حکمتی باشد؛ چون در هر صورت، مشکلاتی پیش می آید.

منبع: کتاب مهدویت

آیا امام زمان (عج) ازدواج کرده است؟

 اختلاف نظرهای بسیار در باره ازدواج امام زمان (عج) وجود دارد

ازدواج امام زمان
 اختلاف نظرهای بسیار در باره ازدواج امام زمان (عج) وجود دارد که برخی حضرت مهدی موعود را دارای همسر و فرزند می دانند و عده ای دیگر آن را تکذیب می کنند.

یکی از بحث هایی که پیرامون مهدویت در میان شیعیان به و جود می آید مسئله همسر امام زمان و فرزندان امام زمان (عج) است، به راستی آیا امام زمان ازدواج کرده؟ . که احیاناً در اذهان برخی از آنها ابهاماتی وجود دارد که با جواب های ضد و نقیضی در مورد کیفیت زندگی و اولادهای آن حضرت روبه رو می شوند.ازدواج امام زمان اساساً غیبت طولانی آن حضرت از نگاه زندگانی شخصی و خصوصی وی این سؤال را بوجود میآورد که آیا در این مدّت، حضرت مهدی(علیه السلام)ازدواج کرده است یا خیر؟

برخی این سؤال را به صورت اشکال مطرح کرده و میگویند:اگر ازدواج کرده و همسر دارد، لازمهاش داشتن فرزند است، و لازمه این نیز فاش شدن اسرار و شناسایی آن حضرت است، که با حکمت و فلسفه غیبت منافات دارد.

و اگر ازدواج نکرده است، پس به سنّت رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلم) و به امر شرعی مستحب عمل نکرده است، که اینهم با مقام و شأن آن حضرت نمیسازد، زیرا وی رهبر دینی مردم است و در عمل به مستحبات همچون واجبات، باید پیشقدم باشد، و فرضِ وجود امامی که مستحب مؤکّد شرعی را ترک کند، و در واقع عمل مکروهی را انجام دهد بسیار مشکل، و جای استبعاد دارد.

خانواده حضرت مهدی
ماجرای ازدواج امام زمان
پاسخ آیت الله العظمی صافی گلپایگانی به شبهاتی درباره ازدواج حضرت حجّت(عج) معرّفی عمیق مهدویّت، ضامن سلامت و سعادت جامعه و فرد فرد انسان هاست. اعتقاد به بشارت های پیامبران گذشته و ائمّه دین(ع)، افراد باانگیزه و پرتوانی را می تواند در جامعه پرورش دهد.

باور به حضور امامی ناظر بر اعمال، از جنبه فردی، موجب پاک نگاه داشتن روح و پیراستن اعمال از زشتی ها و از جنبه اجتماعی، باعث هم دلی مؤمنان و ایستادگی در برابر ظالمان می شود.
کارکرد وسیع و عمیق آموزه های مهدوی، جذّابیت خاصّ موضوع را نشان می دهد.

به همین دلیل، قشرهای مختلف جامعه، پرسش های بسیاری در این موضوع دارند که لزوم پاسخ گویی صحیح به آنها از راهی مطمئن، بر کسی پوشیده نیست.

«پژوهشکده مهدویّت» در کتاب «مهدویّت، پرسش ها و پاسخ ها»، به برخی از این شبهات، این گونه پاسخ می دهد:

خانواده امام زمان(عج)
 

· آیا حضرت مهدی(عج) ازدواج کرده اند و همسر و فرزند دارند؟

درباره ازدواج حضرت مهدی موعود(عج) اختلاف است. بعضی از علما مانند محدّث نوری، نویسنده کتاب «نجم الثّاقب»، بر این عقیده است که آن حضرت ازدواج کرده و فرزندانی نیز دارند.

عمده دلیل این گروه آن است که ازدواج، سنّت مؤکّد اسلامی است که مورد سفارش پیامبر اکرم(ص) بوده و حضرت مهدی(عج) از هر شخصی، شایسته ترند که به سنّت پیامبر(ص) عمل کنند. 

برخی حضرت مهدی موعود را دارای همسر و فرزند می دانند و عده ای دیگر آن را تکذیب می کنند

 
در پاسخ می گوییم:
امام مهدی(عج) در حال حاضر در غیبت به سر می برند و این، یک حالت استثنایی است که ارتباط ایشان را با مردم محدود می کند. بنابراین همین عذر می تواند مانع اجرای این سنّت نبوی شود؛ زیرا به یقین، گاه به دلیل شرایطی خاص، ممکن است حکم واجبی از عهده انسان برداشته شود؛ چه رسد به مستحبّات و سنّت ها. افزون بر این، ازدواج، سنّتی نبوی است که باید در طول زندگی انجام گیرد و هیچ اشکالی ندارد که حضرت مهدی(عج) پس از ظهور، اقدام به این عمل نمایند و در این صورت، ترک کننده سنّت نبوی نیز نخواهند بود. از همین جا می توان استفاده کرد که در دعاهایی که در آنها، به حضرت و خانواده ایشان اشاره کرده، می تواند به دوران ظهور آن بزرگوار مربوط باشد؛ نه زمان غیبت!

ازدواج امام زمان
در مقابل این نظریّه، دیدگاه دیگری مطرح است که قاطعانه ازدواج حضرت را نفی می کند.
عمده دلیل ایشان هم این است که لازمه ازدواج حضرت، یا طولانی بودن عمر همسر ایشان است که دلیلی برای آن نداریم یا آنکه حضرت، پس از رحلت همسر، مجبور هستند با دیگری ازدواج کنند یا به دلیل ازدواج، باید فرزندانی داشته باشند که سرپرستی آنها موجب شناخته شدن حضرت می شود و ...

البتّه این مطالب هم، سست و بی اساس است. ممکن است حضرت در برهه ای از حیاتشان ـ
حتّی در غیبت ـ همسری اختیار کنند و آن زن از دنیا برود. در این صورت، ایشان هم به سنّت نبوی عمل کرده و هم مشکلات و پیامدهایی برای آن حضرت پیش نمی آید.

آیت الله صافی گلپایگانی در این باره می گوید:
باید متذکّر بود که جواب این پرسش، در هاله قدس غیبت امام(عج) قرار دارد و خفا بودن ایشان که یکی از نشانه ها و خصایص آن حضرت است، در این نواحی نیز اثر گذاشته است.

بنابراین به طور تحقیق و یقین نمی توان به آن پاسخ داد؛ چون احادیث و روایات اطمینان بخشی در دست نداریم یا اینکه به نظر حقیر نرسیده است و اگر در عصر ائمّه(ع) و در وقت صدور سایر روایات، این گونه پرسش ها مطرح شده باشد، شاید بعضی روّات احادیث، به حفظ و ضبط احادیث آن همّت نگماشته اند.

بعضی روایات هم که در دسترس است، با چشم پوشی از وضع سند و متون آنها، از جهت اختلاف نسخه ضعیف هستند؛ مانند روایت شیخ الطّائفه، شیخ طوسی که از مفضل بن عمر
روایت می کند که امام صادق(ع) فرمودند:

«هیچ یک از فرزندان او و دیگران، از محلّ وی اطّلاع ندارند.»

امّا «الغیبه» نعمانی این حدیث را این چنین روایت کرده است:

«... و از جایگاهش هیچ کس از دوست و بیگانه آگاهی نمی یابد.»

با وجود این اختلاف، یعنی روایت نعمانی به جای وُلده، وَلیِ است و استناد به «الغیبه» شیخ طوسی، اطمینان بخش نیست؛ بلکه نقل الغیبه نعمانی از بعضی جهات، مانند سند و لفظ حدیث، معتبرتر است.

بعضی روایات دیگر مانند خبر کمال الدّین انباری و خبر زین الدّین مازندرانی نیز قابل استناد نیست و بعضی دیگر مثل فقرات بعضی ادعیّه و زیارات نیز صراحت ندارد و قابل حمل بر عصر ظهور است و علاوه بر فرض قبول دلالت، متعرّض خصوصیات و تفضیلات نیست. فقط به طور اجمال، متزوّج بودن و فرزند داشتن آن حضرت را بیان می کنند.

خلاصه سخن آنکه، اگرچه همسر و فرزند داشتن آن حضرت محتمل است، امّا در بررسی اخبار،
به حدیث معتبری که موجب اطمینان باشد، نرسیدیم و دنبال کردن و تعقیب این موضوع هم لزومی ندارد.

بنابراین ما نه دلیلی بر ازدواج حضرت داریم و نه سندی بر ازدواج نکردن ایشان.

ضمن اینکه مبهم بودن این مسئله می تواند دارای حکمتی باشد؛ چون در هر صورت، مشکلاتی پیش می آید.

منبع: کتاب مهدویت

دل نوشته ولادت حضرت معصومه (س)

دل نوشته ولادت حضرت معصومه (س)

کویر براى حضورت نورانى مى‌شود و پنجره‌ها به شوق رویت، نیمه شبى را به سوى خورشید باز نمى‌شوند. کوچه پس کوچه هاى قم به یمن حضورت نورانى مى‌شوند و سرو هاى آزاد به احترامت قیام مى‌کنند.

آرام آرام، بر پهنه کویر حضور پرولایت شکوفه مى دهد؛ غربت به یمن غریب معنا مى‌یابد.

دلم مى خواهد برایتان از بانویى سخن بگویم که خیال سبزتان نیمه شبى بر اقامه ی سبزش سلام مى‌دهد و در آینه حرمش چهره آراید.

برایتان از بانویى سخن مى‌گویم که همانند زینب علیهاالسلام که براى قیام قربانى داد و خورشید عاشورا را با صبرش تعریف کرد، او هم با قدمهاى پرحیاتش، به سرزمین کویرى قم حیات بخشید و در رگ ایرانیان خون حمایت از ولایت را جارى ساخت.

برایتان از بانویى سخن مى گویم که به یمن حضورش، شهر قم، مرکز صدور علم و دانش علوى شد و محل رشد و بالندگى.

برایتان از بانویى سخن مى گویم که بارگاه زیبایش، پناهگاه دل هاى عاشقى است که شب هاى چهارشنبه در جمکران بیتوته مى کنند. به نیابت از شیعه در نیمه شب هاى کویرى قم، سر بر آستان حرم حضرت دوست مى سایند و براى ظهور گل نرگس دعا مى کنند و از بانوى کرامت، براى شکوفه دادن درخت اجابت استمداد مى طلبند.

معصومه ...

معصومه تفسیر معصومیت است که روزگارى در مدینه طلوع کرد، معصومه اقامت غربت است در روزگار غربت نگاه ها، معصومه تفسیر بلند تبعیت است از ولایت.

معصومه نگاه سبزى است که از معصومیت سرچشمه مى گیرد، معصومه، روزگار دلدادگى است و از غربت به قربت رسیدن.

معصومه ترجمان بلند عاشوراست و قصه ی با زینب هم سفر شدن.

معصومه فلسفه شیدایى است و غزل ماندن و بودن، معصومه نگین ایران است که درقم، شهر اقامه مى درخشد.

معصومه ضریب بالاى ارادت به ولایت است، معصومه، قصه ی بلند مدینه تا مشهد است.

معصوم انتهاى متبلور است. معصومه سر سلسله ی تنهایى است، معصومه فانى فى الله است...
 
(صغرى باقرى)

دل نوشته ولادت حضرت معصومه (س)

دل نوشته ولادت حضرت معصومه (س)

کویر براى حضورت نورانى مى‌شود و پنجره‌ها به شوق رویت، نیمه شبى را به سوى خورشید باز نمى‌شوند. کوچه پس کوچه هاى قم به یمن حضورت نورانى مى‌شوند و سرو هاى آزاد به احترامت قیام مى‌کنند.

آرام آرام، بر پهنه کویر حضور پرولایت شکوفه مى دهد؛ غربت به یمن غریب معنا مى‌یابد.

دلم مى خواهد برایتان از بانویى سخن بگویم که خیال سبزتان نیمه شبى بر اقامه ی سبزش سلام مى‌دهد و در آینه حرمش چهره آراید.

برایتان از بانویى سخن مى‌گویم که همانند زینب علیهاالسلام که براى قیام قربانى داد و خورشید عاشورا را با صبرش تعریف کرد، او هم با قدمهاى پرحیاتش، به سرزمین کویرى قم حیات بخشید و در رگ ایرانیان خون حمایت از ولایت را جارى ساخت.

برایتان از بانویى سخن مى گویم که به یمن حضورش، شهر قم، مرکز صدور علم و دانش علوى شد و محل رشد و بالندگى.

برایتان از بانویى سخن مى گویم که بارگاه زیبایش، پناهگاه دل هاى عاشقى است که شب هاى چهارشنبه در جمکران بیتوته مى کنند. به نیابت از شیعه در نیمه شب هاى کویرى قم، سر بر آستان حرم حضرت دوست مى سایند و براى ظهور گل نرگس دعا مى کنند و از بانوى کرامت، براى شکوفه دادن درخت اجابت استمداد مى طلبند.

معصومه ...

معصومه تفسیر معصومیت است که روزگارى در مدینه طلوع کرد، معصومه اقامت غربت است در روزگار غربت نگاه ها، معصومه تفسیر بلند تبعیت است از ولایت.

معصومه نگاه سبزى است که از معصومیت سرچشمه مى گیرد، معصومه، روزگار دلدادگى است و از غربت به قربت رسیدن.

معصومه ترجمان بلند عاشوراست و قصه ی با زینب هم سفر شدن.

معصومه فلسفه شیدایى است و غزل ماندن و بودن، معصومه نگین ایران است که درقم، شهر اقامه مى درخشد.

معصومه ضریب بالاى ارادت به ولایت است، معصومه، قصه ی بلند مدینه تا مشهد است.

معصوم انتهاى متبلور است. معصومه سر سلسله ی تنهایى است، معصومه فانى فى الله است...
 
(صغرى باقرى)

آداب سخن گفتن در قرآن

اداب سخن گفتن در قرآن

قبل از هر چیز توجه شما را به نکاتی جلب می‌کنیم:

1ـ قرآن کریم درباره کیفیت سخن گفتن به برخی از محورهای چگونگی سخن گفتن اشاره فرموده است، از جمله:

الف) سخن گفتن باید با نرمی باشد،«فَقُولا لَهُ قَوْلًا لَیِّناً لَعَلَّهُ یَتَذَکَّرُ أَوْ یَخْشى‏ ؛[1] ولی به نرمی با او (فرعون) سخن بگویید؛ شاید متذکر شود، یا (از خدا) بترسد!».

ب) سخن گفتن نباید با داد و فریاد همراه باشد، نه در همه جا بلکه در نوع محاورات عرفی و در شرایط عمومی و الا در مقابل حاکم «لا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَنْ ظُلِم‏ ؛[2] زیرا خداوند متعال می‌فرماید: «َ وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِکَ إِنَّ أَنْکَرَ الْأَصْواتِ لَصَوْتُ الْحَمِیر ،...؛[3] از صدای خود بکاه (و هرگز فریاد مزن) که زشت‌ترین صداها صدای درازگوشان است»،[4]

ج) سخن گفتن در غیر جای خودش نباید همراه با ناله و نفرین و یا اف گفتن و ... باشد زیرا در قرآن کریم از این گونه تکلم کردن و سخن گفتن نهی شده است.[5] مثلاً دربارة سخن گفتن با پدر و مادر می‌فرماید:«... وَ قُلْ لَهُما قَوْلًا کَرِیما؛[6] و گفتار سنجیده و بزرگوارانه به آن‌ها (پدر و مادر) بگو و... »

2ـ در سخن گفتن باید سعی شود که محتوای سخن از امراض و بیماری‌های اخلاقی که غالباً زبان انسان به آن‌ها آلوده می‌شود، مبرّا و پاک باشد. برخی بیماریهای زبان عبارتند از: الف) کذب[7] ب) غیبت[8] ج) تمسخر دیگران و آن‌ها را  با القاب زشت صداکردن.[9] و...

3ـ باید از سخن گفتن در جایی که زمینة انگیزه‌های فاسد و امراض گوناگون می‌شود خودداری کرد.

4ـ انسان باید سخنانش مزّین به صفات پسندیده و خوب باشد از جمله: الف) صادقانه باشد: «....ِ وَ الصَّادِقِینَ وَ الصَّادِقاتِ ......لَهُمْ مَغْفِرَةً وَ أَجْراً عَظِیماً[10]

ترجمه: مردان راستگو و زنان راستگو و ... خداوند برای همه آن‌ها مغفرت و پاداش عظیمی فراهم ساخته است».

پی نوشت ها:
[1]. طه/ 44.
[2]. نساء/ 148.
[3]. لقمان/ 19.
[4].  ر.ک: مکارم شیرازی، ناصر و همکاران، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ج 17،ص 59.
[5] . لقمان/ 19؛ نساء/ 8،9،148..
[6] . اسراء/23.
[7]. حج/30.
[8]. حجرات/ 12.
[9]. حجرات/ 11.
[10]. احزاب/ 35.

آداب سخن گفتن در قرآن

اداب سخن گفتن در قرآن

قبل از هر چیز توجه شما را به نکاتی جلب می‌کنیم:

1ـ قرآن کریم درباره کیفیت سخن گفتن به برخی از محورهای چگونگی سخن گفتن اشاره فرموده است، از جمله:

الف) سخن گفتن باید با نرمی باشد،«فَقُولا لَهُ قَوْلًا لَیِّناً لَعَلَّهُ یَتَذَکَّرُ أَوْ یَخْشى‏ ؛[1] ولی به نرمی با او (فرعون) سخن بگویید؛ شاید متذکر شود، یا (از خدا) بترسد!».

ب) سخن گفتن نباید با داد و فریاد همراه باشد، نه در همه جا بلکه در نوع محاورات عرفی و در شرایط عمومی و الا در مقابل حاکم «لا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَنْ ظُلِم‏ ؛[2] زیرا خداوند متعال می‌فرماید: «َ وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِکَ إِنَّ أَنْکَرَ الْأَصْواتِ لَصَوْتُ الْحَمِیر ،...؛[3] از صدای خود بکاه (و هرگز فریاد مزن) که زشت‌ترین صداها صدای درازگوشان است»،[4]

ج) سخن گفتن در غیر جای خودش نباید همراه با ناله و نفرین و یا اف گفتن و ... باشد زیرا در قرآن کریم از این گونه تکلم کردن و سخن گفتن نهی شده است.[5] مثلاً دربارة سخن گفتن با پدر و مادر می‌فرماید:«... وَ قُلْ لَهُما قَوْلًا کَرِیما؛[6] و گفتار سنجیده و بزرگوارانه به آن‌ها (پدر و مادر) بگو و... »

2ـ در سخن گفتن باید سعی شود که محتوای سخن از امراض و بیماری‌های اخلاقی که غالباً زبان انسان به آن‌ها آلوده می‌شود، مبرّا و پاک باشد. برخی بیماریهای زبان عبارتند از: الف) کذب[7] ب) غیبت[8] ج) تمسخر دیگران و آن‌ها را  با القاب زشت صداکردن.[9] و...

3ـ باید از سخن گفتن در جایی که زمینة انگیزه‌های فاسد و امراض گوناگون می‌شود خودداری کرد.

4ـ انسان باید سخنانش مزّین به صفات پسندیده و خوب باشد از جمله: الف) صادقانه باشد: «....ِ وَ الصَّادِقِینَ وَ الصَّادِقاتِ ......لَهُمْ مَغْفِرَةً وَ أَجْراً عَظِیماً[10]

ترجمه: مردان راستگو و زنان راستگو و ... خداوند برای همه آن‌ها مغفرت و پاداش عظیمی فراهم ساخته است».

پی نوشت ها:
[1]. طه/ 44.
[2]. نساء/ 148.
[3]. لقمان/ 19.
[4].  ر.ک: مکارم شیرازی، ناصر و همکاران، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ج 17،ص 59.
[5] . لقمان/ 19؛ نساء/ 8،9،148..
[6] . اسراء/23.
[7]. حج/30.
[8]. حجرات/ 12.
[9]. حجرات/ 11.
[10]. احزاب/ 35.

دفع 70 بیماری با این ذکر

یکی از اذکاری که بر گفتن آن تأکید فراوان شده ذکر لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم است

هر کلمه از کلمات ما معنایی دارد، میوه‌ ها هر یک خاصیتی دارند، آیات قرآن هم همین طور دعاها از جمله لا اله الا الله، الحمدالله، سبحان ‌الله، الله ‌اکبر، هر یک از اذکار تأثیر خاص خود را دارند قرآن  کریم و ائمه اطهار(علیهم السلام) حرز و دعایی را برای رفع مشکلات، گرفتاری‌ ها، امراض، فقر و دفع دشمن، توصیه کرده‌اند.

یکی از حقایقی که باید به آن توجه داشت این است که بدانیم حقیقت ذکر وجود مقدس نبی اکرم است و راهش هم این است که وارد بیت حضرت شویم؛ «فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّـهُ أَن تُرْ‌فَعَ وَیُذْکَرَ‌ فِیهَا اسْمُهُ» (نور/ 366) وقتی وارد بیت النور حضرت در این عالم شدیم، در حقیقت وارد عالم ذکر شده ایم. بعد می ‌شویم جزء کسانی که دائم الذکر اند: «رِ‌جَالٌ لَّا تُلْهِیهِمْ تِجَارَ‌ةٌ وَلَا بَیْعٌ عَن ذِکْرِ‌ اللَّـهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِیتَاءِ الزَّکَاةِ» (نور/ 37) و وقتی دائم الذکر شدیم، در واقع دائم الصلوة هستیم.

امام صادق علیه السلام فرمودند؛ اگر کسی دوام ذکر داشت؛ ایستاده نشسته خوابیده این دائما در صلوة است؛ «الَّذِینَ یَذْکُرُ‌ونَ اللَّـهَ قِیَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِهِمْ» (آل عمران/ 191) 

وقتی کسی وارد خانه و بیت ذکر شود، قاعدتاً سیر و حرکتش در وادی ذکر شروع می ‌شود تا برسد به سرچشمه ‌ی ذکر که مقام نورانیت نبی اکرم و حقیقت ذکر است که در ایشان محقق است.

برای رسیدن به اصل ذکر، مقدماتی لازم است.  یکی از مقدماتی که در رسیدن به این مقام ذکر و ورود به وادی ولایت نبی اکرم و اهل بیت راه یافتن به آستان امام بسیار کمک می‌کند، همین اذکار زبانی و قلبی است که در قرآن و نیز در روایات اهل بیت علیهم السلام فراوان است.

نکته ای که در باب ذکر ها باید مورد توجه واقع شود این است که ذکرهایی که دستور دادند به همان کیفیت و عددی که معصومین فرمودند بگوییم. روایتی از امام صادق علیه السلام نقل شده که حضرت فرمودند آن اسمائی که شما باید به آن برسید مثل گنج‌ هایی است، این اعدادی که گفته می‌شود مثل وجب و اندازه گیری است اگر کم و زیاد شد از آن محیط گنج یا نمی ‌رسید یا عبور می ‌کنید. 

هر یک از اذکار تأثیر خاص خود را دارند و برای رفع مشکلات، گرفتاری‌ ها، فقر و ... توصیه شده اند

 
دفع 70 بیماری با این ذکر
یکی از اذکاری که بر گفتن به آن تأکید فراوان شده و آثار زیاد و با ارزشی برای آن بیان شده است ذکر لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم است که روایات دارد هفتاد بیماری را اقلاًّ دفع می ‌کند یکی اش غم و غصه است برای کسی که در فقر شدید و تحت فشار است گفتن این ذکر توصیه شده است، البته با توجه به معنایش. 

معنای ذکر این است که هیچ قوه و توانی در عالم نیست الا تکیه به خدای متعال،  هیچ گردش و حول و تحولی نیست از منزلی به منزلی از حالی به حالی هیچ موجودی متحول نمی‌ شود الا با تکیه به خدای متعال ... در بیانی امام باقر(علیه السلام) در تفسیر این ذکر فرمودند: آنجا که قدرتى را به جا صرف کرده و خدا را اطاعت کرده‌اید، این قدرت بر اطاعت، از ناحیه خداست و آنجا که معصیت نکرده‌اید، در حقیقت، عنایت الهى بین شما و آن معصیت حائل شده است. پس لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظیم یعنى: ما توانایی ترک گناه را نداریم مگر به یاری خدا و قدرت انجام طاعت خدا را نداریم مگر با توفیق الهی(بحارالانوار، ج90، ص187)

درک این ذکر یعنی درک توحید افعالی؛ لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم نفی حول و قوه از غیر  است؛ نه فقط از خود، یک موقعی آدم متکی به قدرت خود است، ثروت و امکانات خود است، یک موقع متکی به دیگران است؛ این نفی حول و قوه از همه‌ی عالم است؛ هم خودش و هم دیگران، همه ‌ی حول و قوه‌ها متکی به حضرت حق است بنابراین استقلالی در حول و قوه نیست.

از امیرالمومنین علیه السلام نقل شده از سایر ائمه از امام باقر هم جابر جوفی نقل می ‌کند که از حضرت سوال کردم از معنای لا حول و لا قوة الا بالله فرمودند؛ لاَ حَوْلَ لَنَا عَنْ مَعْصِیَةِ اللّه ِ اِلاَّ بِحَوْلِ اللّه: ما چرخش از معصیت نمی‌ توانیم داشته باشیم، وقتی نفس به طرف آن حرکت می‌ کند، شیطان وسوسه می ‌کند، رویگردانی از آن چه معصیت است ممکن نیست؛ اِلاَّ بِعَوْنِ و حول خداوند  ... در روایات امیرالمومنین علیه السلام است إِلاّ بِعِصْمَتِهِ مگر این که خدای متعال انسان را نگه دارد: لَا حَوْلَ مِنَّا عَن مَعَاص اللّه إِلاّ بِعِصْمَتِ اللهِ (الإحتجاج، ج‏2، ص 451) 

چنانچه گاهى انسان را به گناه دعوت مى‌کنند، اما مانعى در مسیرش پدید مى‌آید. او نمى ‌داند راهى که به آن دعوت شده است، راه گناه است و یا نمى ‌داند چرا راه ‌بندان شد، اما بعد مى ‌فهمد او را به مجلس گناه دعوت کرده بودند و این راه‌بندان، همان حول الهى بود که بین او و گناه حائل شد.

کلام آیت الله بهاء الدینی در تأیید این مطلب که می فرمود: اگر خدا ما را حفظ نکند ممکن است که پیرمرد نودساله هم آلوده بشود. در سوره یوسف سه آیه وجود دارد که می فرماید: نفس ما را به سمت بدی می برد مگر اینکه خدا به ما کمک کند. آیه دیگری می فرماید: زلیخا همت گمارد که به سمت یوسف برود ولی اگر خدا به یوسف کمک نمی کرد و لطف خدا نبود، او هم به سمت زلیخا می رفت. آیه دیگر می فرماید: خدا یوسف را از فحشاء و منکر بازداشت.

کلام آخر
بر گفتن این ذکر تأکید شده که هرچه انسان بتواند این ذکر را بگوید ...  بعد از نماز‌ها تاکید شده سی مرتبه این ذکر گفته شود ... این از اذکاری است که خیلی پر اثر است ... بکیر مى گوید: از امیرالمؤمنین (علیه السلام ) شنیدم که مى فرمود: رسول خدا (صلی الله و علیه وآله) به من فرمود: اى على! آیا به تو کلماتى نیاموزم؟ هر گاه که در سختى و بلایى در افتى، بگو بسم الله الرحمن الرحیم ، لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظیم؛ زیرا خداوند عزوجل مى گرداند بدان از تو آنچه را خواهد از انواع بلا. (اصول کافى ، ج 6، ص 311)

منابع:
بیانات آیت الله ناصری؛ خواص ذکر " لاحول و لا قوّة الا بالله"؛ سایت فرهنگ نیوز
بیانات حجت الاسلام والمسلمین میر باقری؛ موضوع ذکر، سایت سمت خدا
بیانات حجت الاسلام والمسلمین فرحزاد؛ موضوع ذکر، سایت سمت خدا
سایت شبکه قرآن و معارف سیما، خواص ذکر "لاحول ولا قوة الا بالله"، 5 بهمن1395 

منبع: tebyan.net